Sevgili’yi Sevenler Özler

duy beni, gör beni ey Y''r dünya artık daha kalabalık ve daha karanlık bu şehrin duvarları sağır bu şehir Sen’den sonra darmadağın, har''p bak, kayıp gidiyor yıldızlar avuçlarımdan sana yabancı bu çağlarda artık her insan bir başına, yapayalnız ve ç''resiz beni bu sahte kalabalıklarda Sen’siz bırakma sa''det çağının uzağında kaldı adımlarım mevsim boran mevsim kaç asırdır yalancı bah''r yeminlerin, bi''tlerin ırağında zakkum ağacının kökünü saldılar kızılca kıy''met hangi yana baksam renkler ölümüne ağlıyor peşinden güneşin uyanışını bekleyen perdeleri Sen’siz bomboş kalan ellerimi doldururmuşçasına indiriyor ama kaldıramıyorum gözlerim akıyor yollara dokunsun diye sana du''larla kuşattım acılar mahzenimi Senin gurbet ikliminde ç''resiz firaklar baskınında uzaklara bırakma beni anlatır Sen’i bir çift güvercin bir örümcek ve Kusv'' yakından görmeliydim ellerini ellerini kaldırdığında ikiye yarılışını ayın Bedir’de ellerini görmeliydim Sen du'' olup yağmur yağmur yağarken yeryüzüne görmeliydim gülist''n ellerini kalbim sökülüyor yuvasından rengini yitiren zam''nlarda kalan mı benim, giden mi yokluğunda gidenler mi yoksa kalanlar mı gurbetçi bırakma beni sensizliğin bitimsiz kuytuluğuna sıcak bir aşkın en münteh'' kapısında sana kavuşmadan unutmam beklemeyi Sen’i unutmam, unutmam çağların çağını biliyorum bir gün ansızın geleceksin Sen’in yağmurunda ıslanacak düny'' yaşanmamış bah''rları getirmek için yeniden yazmak için aynaların sırrını rahvan atlarla geleceksin biliyorum en çok, tanımamalar kanatır beni tanıyan sever, sevenler özler Sen’i buralar gayrı şaşkınlığın son halkası gayrı buralar acem mülkü sevd''lar acem, karlar, yağmurlar acem martılar bu denizi terk edeli beri rüyalarıma da uğramıyorsun artık özlemler rüyada başlar, sevd''lar rüyada d''im Sen’den başka sığınacak divan yok güneşe renk veren renkler ülkesinde “huzur” ver içimdeki yalnızlığa sesinle utanmıyorum gözyaşlarımdan anarken Sen’i sana geç kalmışlığımdan bu şehre depremler iniyor bir bir Sen’siz her şeyde yarım kalmışlığın izi Sen’i unuttuğumdan kuşlar da terk ediyor beni şehirler gibi şiirler de kirlendi ardından perdeler kalkmadı, filizlenmedi tanyeri pişmanlıklar kalbimde tutam tutam gül bu karda kışta, bu ışıksız duldalıkta beni, sevenlerini, özleyenlerini korku tûfanında hiçlik karanlığına bırakma yokluğunda, anne bağrı da gurbet, vatan da kuru bir hurma kütüğü kadar olmasa da yokluğunu yoksulluk sayan bütün kalbimle özledim diyorum, özledim Sen’i süv''riler vuruldu, Sen gelmedin, bah''r gelmedi belli ki Sen’i özlemeyi bile beceremiyorum

Posted in: